Podręcznik ustawień i konfiguracji Cal Spas Lba 34 to narzędzie zaprojektowane z myślą o ułatwieniu konfiguracji i ustawień systemu Cal Spas Lba 34. Podręcznik jest wyposażony w szczegółowe instrukcje dotyczące wszystkich aspektów systemu, w tym tworzenia i konfigurowania sieci, przeprowadzania testów i diagnostyki oraz instalacji i konfiguracji urządzeń. Podręcznik zawiera również informacje o optymalizacji wydajności i bezpieczeństwa, a także wskazówki dotyczące wykorzystania wszystkich funkcji systemu. Wszystkie informacje są dostępne na stronie internetowej producenta i są łatwe w użyciu, dzięki czemu system Cal Spas Lba 34 może być łatwo konfigurowany i aktualizowany.
Ostatnia aktualizacja: Podręcznik ustawień i konfiguracji Cal Spas Lba 34
Wraz z Windows Vista został wprowadzony magazyn przechowywania plików i ustawień rozruchu aplikacji. W poprzednich edycjach okienek informacje te były zapisywane w pliku boot. ini. Skąd więc ta zmiana?
Zapraszamy do lektury poniższego artykułu, w którym przedstawimy dokładnie edytor magazynu danych konfiguracji rozruchu, wyjaśnimy istotę jego zastosowania oraz omówimy najważniejsze funkcje. Mamy nadzieję, iż po tej lekturze zdobędziecie wiedzę, która pozwoli w zaawansowanym stopniu posługiwać się zadaniami dotyczącymi rozruchu systemów operacyjnych z rodziny Windows.
Co to jest BCD?
Boot Configuration Data jest magazynem, w którym system Windows Vista (a także późniejsze) przechowują pliki oraz ustawienia aplikacji dotyczące rozruchu. BCDEdit. exe jest edytorem z linii poleceń systemu, dzięki któremu możemy zarządzać magazynem danych konfiguracji rozruchu. Aplikacja ta ma funkcjonalność zbliżoną do Bootcfg. exe znanego ze starszych edycji Windows, z tymże jednak, iż oferuje o wiele więcej opcji. Dlaczego więc Microsoft wprowadził takie rozwiązanie do okienek, a nie poddał zmianom narzędzi dotychczas stosowanych w systemach operacyjnych? Odpowiedź wiąże się z wprowadzeniem EFI (Extensible Firmware Interface), systemem opracowywanym przez firmę Intel, który ma zastąpić znany wszystkim BIOS. W BCDedit zostały prowadzone rozwiązania, które oferują ulepszone mechanizmy związane z obsługą rozruchu. BCD odnajdziemy w:
- W folderze Boot, który umieszczony jest na partycji aktywnej, jeśli komputer wyposażony jest w BIOS.
- Na specjalnej partycji EFI, gdy komputer wyposażony jest w to rozwiązanie.
Jak możemy edytować magazyn BCD?
Co możemy zrobić przy pomocy BCDEdit?
Poniżej znajduje się lista czynności, jakie możemy wykonywać używając BCDEdit. Pamiętajmy jednakże, iż wszystkie te operacje możemy przeprowadzać tylko posiadając prawa administratora. Wiersz polecenia uruchomimy na podwyższonych przywilejach przechodząc do menu Start/Wszystkie programy/Akcesoria, a następnie klikamy prawym przyciskiem myszy skrót aplikacji i z menu kontekstowego wybieramy polecenie Uruchom jako administrator. Zatwierdzamy naciskając kontrolkę Kontynuuj.
Modyfikacja wpisów w magazynie
Dodawanie wpisu
W celu dodania wpisu wykorzystujemy polecenie /create.
Usuwanie wpisu
W celu skasowania wpisu wykorzystujemy polecenie /delete.
Przykład: bcdedit /delete {ntldr} /f - usuniemy w ten sposób menedżera rozruchu starszych wersji Windows.
Kopiowanie wpisu
W celu skopiowania wpisu wydajemy polecenie /copy.
Przykład: bcdedit /copy {ntldr} /d "Nowy wpis" - skopiujemy w ten sposób menedżera rozruchu starszych wersji Windows.
Import oraz eksport wpisów
Importowanie wpisu
Wpisy możemy importować z kopii zapasowej pod warunkiem, że ją wcześniej utworzyliśmy poleceniem eksportowania. Do wykonania tej operacji służy komenda /import.
Przykład: bcdedit /import "C:\DATA\kopia zapasowa BCD" - plik znajduje się na partycji c: w folderze DATAi posiada nazwę kopia zapasowa BCD.
Eksportowanie wpisu
Wpisy magazynu możemy zapisywać do pliku komendą /export.
Przykład: bcdedit /import "C:\DATA\kopia zapasowa BCD" - plik chcemy zapisać na partycji c: w folderze DATA i nazwać go kopia zapasowa BCD.
Zarządzanie menedżerem rozruchu
Zmiana sekwencji rozruchu
Jednorazową sekwencję rozruchu zmienimy poleceniem /bootsequence.
Przykład: bcdedit /bootsequence {ntldr} /addfirst - ustala sekwencję dla modułu uruchamiania starszych edycji Windows jako pierwszego.
Zmiana wyświetlania w sekwencji rozruchu
Zmienimy domyślny wpis wyświetlający kolejność sekwencji rozruchu na inny poleceniem /displayorder.
Przykład: bcdedit /displayorder {ntldr} /addfirst - spowoduje, że moduł uruchamiania starszych wersji Windows zostanie wyświetlony na początku listy.
Wybór domyślnie uruchamianego systemu
Możemy także zmienić domyślnie uruchamiany system operacyjny po upłynięciu czasu wyświetlania sekwencji. Posłużymy się w tym celu poleceniem /default.
Przykład: bcdedit /default {ntldr} - spowoduje, że moduł uruchamiania starszych wersji Windows stanie się domyślnym w menedżerze rozruchu.
Zmiana czasu oczekiwania
W równie prosty sposób określimy czas, po jakim będzie uruchamiany domyślny system operacyjny. Służy do tego polecenie /timeout.
Przykład: bcdedit /timeout 20 - określa limit czasu na dwadzieścia sekund.
Tworzenie nowego magazynu
Możemy utworzyć nowy, pusty magazyn dla konfiguracji rozruchu. Wykonamy to poleceniem /createstore.
Przykład: bcdedit /createstore "C:\DATA\Nowy Magazyn" - utworzy plik Nowy Magazyn w lokalizacji C:\DATA.
Kontrola Emergency Management Services (EMS)
Za pomocą bcdedit. exe możemy także kontrolować usługę zarządzania awaryjnego dla aplikacji rozruchu.
Włączanie i wyłączanie EMS
Usługę zarządzania awaryjnego uruchomimy, lub zatrzymamy, poleceniem /bootems.
Przykład: bcdedit /bootems {bootmgr} /ON - polecenie uruchamia usługę dla menedżera rozruchu.
Aby ustawić globalnie dla całego systemu usługę EMS posłużymy się poleceniem /emssettings.
Przykład: bcdedit /emssettings BIOS - spowoduje wykorzystanie usługi EMS przy użyciu parametrów biosu.
Zmiana opcji wpisów
Ustalanie wartości wpisu
Do ustalenia wartości wpisu służy polecenie /set.
Przykład: bcdedit /set {legacy} path \ntldr - określa wartość menedżera rozruchu starszych edycji Windows.
Usuwanie wartości wpisu
W celu usunięcia wartości wpisu wykorzystamy polecenie /deletevalue.
Przykład: bcdedit /deletevalue {bootmgr} bootsequence - polecenie usuwa opcję bootsequence z menedżera rozruchu.
Wyświetlanie informacji
Wyświetlanie listy wpisów
Jeśli chcemy wyświetlić listę wpisów, to wydajemy polecenie /enum.
Przykład: bcdedit /enum BOOTMGR - polecenie wyświetla wpisy menedżera rozruchu.
Konfiguracja debugowania
Włączanie i wyłączanie debugowania
Jeśli chcemy włączyć, lub wyłączyć debugera dla określonego wpisu to zrobimy to używając polecenia /bootdebug, lub /debug, jeżeli chcemy zmodyfikować debuger jądra.
Przykład: bcdedit /bootdebug {BOOTMGR} ON - polecenie włącza debugowanie dla menedżera rozruchu.
Więcej opcji związanych z debugowaniem poznamy wpisując polecenie bcdedit /? dbgsettings.
Podsumowanie
Edytor magazynu danych konfiguracji rozruchu jest zaawansowanym narzędziem, które udostępnia wiele opcji związanych z uruchamianiem systemu operacyjnego. Brakuje jednakże graficznego interfejsu użytkownika, który z pewnością przysporzyłby aplikacji wielu zwolenników. Mimo wszystko mamy nadzieję, iż po lekturze tego artykułu nie odstraszyliśmy nikogo od korzystania z bcdedit, a wręcz przeciwnie, przysporzyliśmy mu nowych użytkowników.
Gdy włączysz urządzenie po raz pierwszy, zostanie wyświetlony ekran (Podręcznik konfiguracji) służący do ustawiania elementów wymaganych do korzystania z urządzenia. Skonfiguruj ustawienia korzystając z poniższej procedury i postępując zgodnie z instrukcjami wyświetlanymi na ekranie.
Krok 1: Ustawianie języka ekranu i kraju lub regionu
Ustaw język wyświetlany na ekranie panelu sterowania i w raportach, które mają być drukowane. Następnie wybierz kraj lub region, w którym używane jest urządzenie.
1
Na ekranie [Language] wybierz język wyświetlania.
2
Naciśnij [Yes].
Język wyświetlania zostanie ustawiony i wyświetlony zostanie ekran [Wybierz kraj/region].
W zależności od kraju lub regionu ekran [Wybierz kraj/region] nie jest wyświetlany, a wyświetlany jest ekran [Strefa czasowa]. Gdy wyświetlony zostanie ekran [Strefa czasowa], przejdź do „Kroku 2: Ustawianie daty i czasu”. Krok 2: Ustawianie daty i czasu
3
Na ekranie [Wybierz kraj/region] wybierz kraj i region.
Ustawiony zostaje kraj i region, a następnie wyświetlony zostanie ekran [Strefa czasowa].
Krok 2: Ustawianie daty i czasu
Data i czas są używane jako punkt odniesienia dla funkcji korzystających z informacji o dacie i czasie, dlatego muszą być ustawione dokładnie.
Na ekranie [Strefa czasowa] wybierz swoją strefę czasową.
Ustaw strefę czasową (UTC*1) i czas letni zgodnie z regionem, w którym jest zainstalowane urządzenie.
*1 UTC (Coordinated Universal Time) to uniwersalny czas koordynowany, który jest standardem dla wszystkich części świata. Komunikacja przez Internet zależy od prawidłowego ustawienia czasu UTC.
Na ekranie [Ustawienia aktualnej daty/godziny] wprowadź datę i czas, a następnie naciśnij [Zastosuj].
Zostaną ustawione czas i data, a następnie wyświetlony zostanie ekran potwierdzenia zdalnego interfejsu użytkownika.
Krok 3: Konfiguracja zdalnego interfejsu użytkownika
Korzystając ze zdalnego interfejsu użytkownika możesz użyć przeglądarki internetowej na komputerze, aby sprawdzić stan działania urządzenia, zmienić ustawienia i wykonać inne operacje.
Aby zapobiec nieautoryzowanemu dostępowi do urządzenia, ustaw identyfikator menedżera systemu i kod PIN dostępu do zdalnego interfejsu użytkownika.
Na ekranie potwierdzenia zdalnego interfejsu użytkownika naciśnij [Tak].
Aby używać trybu menedżera systemu do przeglądania i zmiany ważnych ustawień, ustaw identyfikator menedżera systemu. canon/USRMA-7120-zz-SSMX-1330-plPL/contents/devu-mcn-sysmng_id. html#01007_h1_01">Identyfikator i kod PIN menedżera systemu
Aby ustawić identyfikator menedżera systemu w późniejszym czasie, naciśnij [Nie] i przejdź do 2.
Ustawiając identyfikator menedżera systemu
Na ekranie [Skonfiguruj tryb menedżera systemu] naciśnij [Tak] i ustaw identyfikator i kod PIN menedżera systemu postępując zgodnie z instrukcjami wyświetlanymi na ekranie.
Ustaw identyfikator i kod PIN menedżera systemu podając dowolną liczbę. Nie można ustawić identyfikatora ani kodu PIN składającego się tylko z zer, np. „00” czy „0000000”.
Jako kod PIN menedżera systemu podaj dowolną liczbę różną od „7654321”. Nie można ustawić kodu PIN składającego się tylko z zer, np.
Na ekranie [Skonfiguruj tryb zwykłego użytkownika] naciśnij [Tak].
Ogranicz korzystanie ze zdalnego interfejsu użytkownika tylko do tych użytkowników, którzy znają kod PIN dostępu do zdalnego interfejsu.
Wprowadź kod PIN dostępu do zdalnego interfejsu użytkownika, a następnie naciśnij [Zastosuj].
Określ dowolną liczbę.
4
Wprowadź ponownie kod PIN, a następnie naciśnij przycisk [Zastosuj].
Po wyświetleniu komunikatu [Ustawienia skonfigurowane. ], zostanie wyświetlony ekran potwierdzenia korekcji kolorów.
Krok 4: Korekta koloru
Poprawiając kolor, możesz poprawić powtarzalność kolorów podczas kopiowania.
Zaleca się korektę kolorów, aby zapewnić lepsze rezultaty kopiowania.
Wymagane czynności przygotowawcze |
Na ekranie potwierdzenia korekcji kolorów naciśnij [Tak].
Jeśli naciśnięto [Nie], przejdź do „Kroku 5: Podłączanie do bezprzewodowej sieci LAN”. html#02002_h2_05">Krok 5: Podłączanie do bezprzewodowej sieci LAN
Upewnij się, że papier jest załadowany do szuflady na papier, a następnie naciśnij przycisk [OK].
Sprawdź procedurę działania i naciśnij [Start].
Drukowany jest obraz kalibracyjny (obraz używany do kalibracji).
Umieść papier z wydrukowanym obrazem kalibracyjnym na szybie ekspozycyjnej.
1
Otwórz podajnik.
2
Umieść papier na szybie ekspozycyjnej w orientacji poziomej wyrównując róg papieru do lewego górnego rogu szyby ekspozycyjnej.
Umieść obrazek kalibracyjny stroną przeznaczoną do druku skierowaną w dół do czarnej taśmy z tyłu urządzenia.
3
Delikatnie zamknij podajnik.
5
Naciśnij [Włącz skanow. ].
Kolor został skorygowany.
Gdy korekcja kolorów zostanie zakończona, pojawi się komunikat [Zakończono. ], a następnie zostanie wyświetlony ekran potwierdzający nawiązanie połączenia z bezprzewodową siecią LAN.
6
Zdejmij papier z wydrukowanym obrazem kalibracyjnym z szyby ekspozycyjnej.
Krok 5: Podłączanie do bezprzewodowej sieci LAN
Połącz się z siecią za pomocą bezprzewodowej sieci lokalnej (LAN).
Na ekranie potwierdzania połączenia z bezprzewodową siecią LAN naciśnij [Tak].
Wybierz typ połączenia Wireless LAN i połącz się z bezprzewodową siecią LAN.
Gdy połączenie z bezprzewodową siecią LAN zostanie sfinalizowane, pojawi się ekran [Application Library].
W zależności od routera bezprzewodowej sieci LAN typ połączenia i standardy zabezpieczeń mogą się różnić. Sprawdź, czy typ połączenia i standard zabezpieczeń są obsługiwane zarówno przez router bezprzewodowej sieci LAN, jak i urządzenie, a następnie nawiąż połączenie zgodnie z typem połączenia. Standardy i procedury są opisane poniżej:
Podłączanie do bezprzewodowej sieci LAN
Krok 6: Przeglądanie Application Library i metody konfiguracji
Na ekranie [Application Library] możesz zapoznać się z opisem każdej funkcji.
Naciśnij [Więcej inform. ], aby zobaczyć przegląd każdej funkcji w Application Library. Naciśnij [O zd. int. użytk. ], aby zobaczyć metodę konfiguracji Application Library.
Aby uzyskać więcej informacji, zapoznaj się z podręcznikiem Application Library. Możesz wyświetlić podręcznik naciskając [Instr. obsługi] i skanując wyświetlony kod QR za pomocą urządzenia przenośnego.
Naciśnij [Zakończ].
Zastosowane zostaną ustawienia skonfigurowane w Podręczniku konfiguracji.
Po wyjściu z Podręcznika konfiguracji wyświetlony zostanie ekran [Główny]. canon/USRMA-7120-zz-SSMX-1330-plPL/contents/devu-basicope-conpane-scrn-home. html#03009_h1_01">Ekran [Główny]
Wprowadzenie
Ze względu na swoje możliwości coraz większą popularność na rynku zdobywają urządzenia łotewskiego producenta kryjącego się pod marką Mikrotik.
Część użytkowników je kocha, część szczerze nienawidzi.
Moim celem jest przedstawienie Ci możliwości i rozwiązań które możesz wdrożyć na urządzeniach ze stajni Mikrotika w sposób jasny i szczegółowy w taki sposób żebyś z nauki czerpał satysfakcję.
Jeśli jesteś zaawansowanym użytkownikiem to raczej nie będzie artykuł dla Ciebie.
Mam nadzieję, że po przeczytaniu tego artykułu będziesz należał do miłośników Mikrotika potocznie zwanego Mietkiem.
Założenia
Uważam, że zawsze przed przystąpieniem do wdrożenia (nawet tak małego jak domowy router) warto poświęcić chwilę i spisać sobie co chcemy osiągnąć.
Powyższa nauka wywodzi się z własnych błędów 😉 Uwierzcie mi, po prostu warto to zrobić.
Zatem nasze dzisiejsze założenia to:
- Konfiguracja adresu IP po stronie WAN
- Aktualizacja oprogramowania routera
- Konfiguracja adresu IP po stronie LAN
- Konfiguracja serwera DHCP
- Konfiguracja NAT / maskarady
- Konfiguracja sieci WiFi
Pierwsze połączenie z urządzeniem
Wszystkie czynności będę wykonywał na urządzeniu Mikrotik HAP AC2 który według mnie jest idealnym wyborem do domu lub małego biura.
Posiada karty sieciowe pracujące na częstotliwości 2Ghz i 5Ghz, 5 gigabitowych portów LAN oraz port USB do którego możemy podłączyć na przykład modem LTE. To wszystko zamknięte jest w ładnej nowoczesnej gumowanej obudowie o niewielkich wymiarach.
Do konfiguracji urządzenia można używać interfejsu www (odradzam) oraz programu winbox (polecam) który można pobrać z oficjalnej strony producenta.
Winbox nie wymaga instalacji. Trzeba go tylko uruchomić.
Po podłączeniu routera do prądu, kabla sieciowego pomiędzy komputerem z którego będziemy konfigurować urządzenie a routerem (zalecam port nr 2 w routerze do podłaczenia PC ze względu na to, że zwyczajowo w port 1 wpinamy internet od naszego dostawcy. ) uruchamiamy winboxa. Naszym oczom ukazał się interfejs za pomocą którego zalogujemy się do routera.
Klikamy zakładkę Neighbors zaznaczoną na poniższym screenie.
Jeśli podłączyliśmy komputer do routera a router do prądu w zakładce pokaż się nasze urządzenie. Będzie to wyglądało podobnie do poniższego screena.
Winboxem możemy się podłaczyć do naszego routera na dwa sposoby:
- Za pomocą adresu IP (klikając na adres IP w kolumnie IP Address)
- Za pomocą mac-telnet (klikając na adres w kolumnie MAC Address)
Przy konfiguracji polecam używać opcji nr 2 ze względu iż domyślnie routery MT posiadają adres IP 192. 168. 88. 1 zatem jeśli chcialibyśmy nawiązać z nim połączenie nasz komputer musiałby mieć adres IP z teg samej podsieci (czyli w tym wypadku 192. X). Przy połączeniu za pomocą mac-telnet komputer może mieć adres z innej podsieci.
Zatem połączmy się z naszym urządzeniem. Klikamy na adres w kolumnie MAC Address, wpisujemy domyślny login i hasło (w przypadku MT jest to admin bez hasła) i klikamy przycisk Connect.
Jeśli wszystkie czynności wykonaliśmy poprawnie i winbox podłączy się do MT zobaczymy ekran taki jak na poniższym screenie:
Naciskamy przycisk Remove Configuration i czekamy aż MT się zrestartuje bez początkowej konfiguracji. W praktyce oznacza to, że MT nie będzie miał adresu IP (192. 1), serwera DHCP oraz paru innych rzeczy. Chcemy wszystko zrobić krok po kroku według swoich założeń. Znacznie wygodniej jest skonfigurować wszystko od zera niż wprowadzać zmiany do istniejącej konfiguracji.
Po dłuższej chwili łaczymy się do MT za pomocą mac-telnet, w zakładce Neighbors będzie widziany z adresem IP 0. 0. 0 (co jest normalnie ponieważ nie ma nadanego adresu IP w konfiguracji)
Bezwzględnie musimy ustawić hasło dla użytkownika admin (domyślnie admin jest bez hasła). Zatem otwieramy System > Users i klikamy dwukrotnie na użytkownika admin. Następnie klikamy przycisk Password i dwukrotnie wpisujemy nowe hasło zatwierdzając Apply.
Zmianę hasła możemy również wykonać wpisując poniższe polecenie w oknie konsoli (New Terminal) oczywiście zamieniając nasze_hasło na hasło docelowe. Uzyskany efekt będzie dokładnie taki sam jak wyklikany z winboxa. Osobiście wolę korzystać z winboxa niż z konsoli.
/user set admin password=nasze_hasło Konfiguracja adresu IP po stronie WAN
Konfiguracja zależy od tego w jaki sposób Twój ISP przydziela adres IP. Możesz dostawać go automatycznie za pomocą mechanizmu DHCP lub statycznie. W artykule opiszę jak skonfigurować router dla obu przypadków. Jeśli Twój ISP wymaga statycznej konfiguracji przygotuj sobie:
- adres IP
- maskę podsieci
- bramę
Na potrzeby tego artykułu założyłem, że porty 2-5 w routerze będą w bridge (będą działały jak switch) a do protu 1 będzie wpięty WAN (internet od ISP).
Statyczny adres IP
Jeśli Twój ISP przydziela Ci adres dynamicznie możesz pominąć ten kawałek i przejść do następnego punktu.
W IP > Addresses za pomocą ADD (niebieski plus) dodajemy adres IP który otrzymaliśmy od naszego ISP. Wpisujemy go w formacie X. X. X/24 (gdzie /24 to nasza maska podsieci) lub X. X/255. 255. 0 (IP/MASK) obie formy są poprawne.
Z listy rozwijanej Interface wybieramy ether1 – czyli pierwszy port urządzenia (ten do którego mamy podłączony WAN). Zatwierdzamy OK.
Lub za pomocą konsoli oczywiście zamieniając adres i maskę na nasze wartości.
/ip address add address=192. 150. 222/255. 0 interface=ether1 Mamy nadany adres IP na interfejsie lecz aby nasze połączenie działało poprawnie musimy dodać jeszcze bramę sieciową (default gateway) po to aby nasz router wiedział gdzie kierować zapytania o inne adresy IP (bardzo upraszczając).
Przystępujemy do dzieła!
IP > routes, klikamy ADD (niebieski plus, dokładnie taki sam jak wcześniej) i w polu Gateway wpisujemy adres naszej bramy który dostaliśmy od ISP. Zatwierdzamy przyciskiem OK.
/ip route add gateway=192. 1 Mamy adres IP, mamy bramę no to powinniśmy mieć internet. Sprawdźmy zatem czy nasze połączenie działa jak należy. Najprostszą znaną mi metodą jest wykorzystanie protokołu ICMP za pomocą narzędzie PING. Aby to zrobić otwieramy nowe okno konsoli za pomocą przycisku New Terminal, w oknie terminala wpisujemy ping google. pl w efekcie tego polecenia wysyłamy z routera zapytanie korzystając z protokołu ICMP do serwera google. pl który powinien nam odpowiedzieć. Jako informację zwrotną powinniśmy otrzymać czas odpowiedzi (im mniejszy tym lepiej) wyrażony w ms.Co się wydarzyło? Czemu nie otrzymaliśmy odpowiedzi od serwera google?
Spróbujmy zamiast nazwy domenowej google. pl puścić pinga do serwera DNS udostępnianego przez google.
Wpiszmy w konsoli ping 8. 8. 8 (te cztery ósemki to adres IP serwera DNS google).
Sukces! Serwer 8. 8 odpowiedział nam. W kolumnie TIME mamy czasu odpowiedzi na poszczególne zapytania wyrażone w ms (milisekundach). Oznacza to w praktyce, że zapytaliśmy serwer 8. 8 a on nam odpowiedział po upływie 39 ms, następnie 37 ms, 42 ms i tak dalej. Im krótsza droga do serwera tym krótszy czas odpowiedzi.
Czemu zatem udało nam się otrzymać odpowiedź od serwera 8. 8 a nie udało nam się otrzymać odpowiedzi od serwera google. pl?
Odpowiedz jest prosta. Pod każdą domeną kryje się adres IP. Za translacje domeny na adres IP odpowiadają serwery DNS których my nie skonfigurowaliśmy. Zatem wysyłając zapytanie do serwera google. pl nasz router nie ma pojęcia jaki adres IP kryje się pod nazwą google. pl natomiast wysyłająć pinga do 8. 8 (czyli zamiast domeny podając bezpośrednio adres IP) wie gdzie ma kierować zapytanie i otrzymujemy odpowiedz.
Naprawmy swój błąd i skonfigurujmy serwery DNS na naszym mietku.
IP > DNS i w polu Servers wpisujemy adresy serwerów DNS. Możemy wykorzystaćserwery DNS naszego ISP lub skorzystać z ogólnodostępnych np od google lub opendns. Ja z przyzwyczajenia zawsze korzystam z serwerów google które mają adresy 8. 8 i 8. 4. Pole Servers rozszerzamy na dwa wpisy korzystając ze strzałki w dół.
Sprawdzamy czy ustawienie serwerów DNS pomogło i czy jesteśmy w stanie uzyskać odpowiedź od serwera google. pl za pomocą poznanego nam wcześniej polecenia ping.
/ip dns set servers=8. 8, 8. 4 Dynamiczny adres IP
Tutaj sytuacja jest znacznie prostsza. Na porcie nr 1 (tym gdzie mamy wpięty kabel od ISP) musimy uruchomić klienta DHCP który pobierze adres IP z serwera DHCP od ISP.
IP > DHCP Client ADD (niebieski plus), w Interface wybieramy ether1 (ponieważ wskazujemy na którym interfejsie klient DHCP ma pobrać adres), zatwierdzamy OK.
/ip dhcp-client add interface=ether1 disabled=no W tej sekcji warto też omówić najważniejsze ustawienia klienta DHCP.
Use Peer DNS – jeśli zaznaczymy router pobierze automatycznie serwery DNS i ustawi je jako domyślne
Use Peer NTP – jeśli zaznaczymy router pobierze serwer NTP (serwer synchronizacji czasu) automatycznie
Add Default Route – bardzo ważne ustawienie w naszym wypadku, jeśli ustawimy na yes MT doda domyślną bramę otrzymaną z serwera DHCP. W większości podstawowych wypadków zaznaczamy yes. Sprawa może się zmienić np. jeśli mamy więcej niż jedno łącze ale o tym w późniejszych artykułach. W naszym wypadku jeśli wybierzemy no nie będziemy mieli internetu.
Sprawdzmy zatem czy klient DHCP którego przed chwilą uruchomiliśmy otrzymał z serwera DHCP adres IP, bramę oraz serwery DNS.
Wchodzimy w IP > Addresses
Na obu screenach widzimy, że dostaliśmy adres IP (w tym przypadku 192. 102). Litera D po lewej stronie przed adresem oznacza, że adres jest dynamiczny, otrzymany z serwera DHCP a nie statyczny wpisany ręcznie. (D = dynamic), ta sama zasada dotyczy innych dynamicznych wpisów np bramy.
Sprawdzimy jeszcze czy otrzymaliśmy domyślną bramę oraz serwery DNS.
IP > Routes
Na powyższych screenach widzimy, że od serwera DHCP otrzymaliśmy 3 adresy serwerów DNS
- 8. 8
- 8. 4
- 1. 1. 1
Mamy adres IP, mamy bramę i serwery DNS no to powinniśmy mieć internet.
Aby to zrobić otwieramy nowe okno konsoli za pomocą przycisku New Terminal, w oknie terminala wpisujemy ping google. Jako informację zwrotną powinniśmy otrzymać czas odpowiedzi (im mniejszy tym lepiej) wyrażony w ms.
EDIT 20. 03. 2020
Dziękuję za zwrócenie uwagi czytelnikom i użytkownikom grupy na FB. Absolutnie nie należy wystawiać na świat niezabezpieczonego urządzenia. Od momentu konfiguracji WAN nasz router jest dostępny ze świata (w większości przypadków). Należy go dodatkowo zabezpieczyć i używać trudnych do złamania haseł. Zapraszam do zapoznania się z moim artykułem dotyczącym zabezpieczenie routera.
Aktualizacja oprogramowania routera
Skoro mamy już dostęp do internetu na naszym routerze (aktualnie tylko na nim a nie na komputerze za routerem, do tego dojdziemy 😉) zróbmy aktualizację oprogramowania routera (RouterOS) do najnowszej stabilnej wersji.
System > Packages > Check For Updates (przycisk)
Channel: wybieramy stable (używając dużego skrótu myślowego, nie chcemy być beta testerami więc wybieramy soft z gałęzi stabilnej, chociaż niektórzy twierdzą, że w przypadku mikrotika zawsze jesteśmy beta testerami 😉)
Download&Install (przycisk)
Po tej operacji MT pobierze z serwera najnowsze oprogramowanie a następnie zresetuje się w celu instalacji.
Na poniższym screenie widać, że nasza wersja oprogramowania to 6. 44. 4 a najnowsza dostępna w gałęzi stable to 6. 46. 4
/system package update install Po ponownym podłączeniu nasz MT przywita nas już najnowszą stabilną wersją softu.
Wersja softu wyświetlana jest również w nagłówku okna winbox wraz z adresem MT, oraz nazwą urządzenia i architekturą zastosowanego procesora (w tym wypadku HAP AC2, arm)
To nie koniec aktualizacji. Prawidłowa aktualizacja wymaga abyśmy podnieśli jeszcze firmware.
SYSTEM > Routerboard > Upgrade (przycisk) > YES
Wykonujemy restart MT
SYSTEM > Reboot > YES
/system routerboard upgrade/system reboot Po tych dwóch restartach mamy urządzenie zaktualizowane do najnowszego softu stable. Możemy teraz przejść do konfiguracji naszej sieci LAN którą opisuje w części nr 2 artykułu.
